21 SEPT

Mabon

Mabon, de heidense viering van de herfst-equinox, valt tussen de eerste en derde oogst van respectievelijk Lughnasad en Samhain. Mabon markeert het midden tussen Litha (Midzomer) en Yule (Midwinter) wanneer onze aarde is uitgelijnd met de zon. Dit is de tweede keer van het jaar dat de dagen en nachten gelijk zijn in licht en donker (de andere is tegenover het Wiel van het Jaar, op Ostara of lente-equinox). Na Mabon worden de nachten langer.
Met Mabon vieren we de perfecte balans tussen donker en licht. Dag en nacht duren even lang, maar na dit moment gaan we toch echt de donkere tijd van het jaar in. Zo is het leven. De vruchten die we oogstten liggen na te rijpen in de keuken en de plant aan wie ze groeiden sterft af. De aarde voedt zichzelf met de plantenresten, insecten kruipen in de gevallen zaaddoosjes en de plant, ogenschijnlijk dood, trekt zich terug tot in de wortels diep onder de grond. We trekken we ons terug in onze huizen om terug te kijken naar wat er van onze intenties voor dit jaar terecht is gekomen en wat we mee kunnen nemen om ons mee te voeden in het najaar
Description
Net als met Lughnasadh komt de naam van dit jaarfeest uit de Keltische cultuur en verwijst het naar de god van dood en wedergeboorte. Het verval in de natuur is duidelijk te zien.

In vroeger tijden kwamen mensen samen om op jaarmarkten hun oogst te verkopen en om in te slaan voor de winter. Het woord ‘herfst’ in onze taal is geworteld in het Germaanse harbista wat herbist werd in het Middelhoogduits, hervest in het Middelnederlands. Het verwijst naar de oogsttijd en het Engelse woord harvest herkennen we hier natuurlijk direct in.

Deze jaarmarkten brachten veel plezier en vertier en toen de kerstening in ons deel van het land doorzette kregen de markten een kerkelijke wijding en werden ze Messe genoemd, ook ons woord kermis (kerk mis) verwijst naar deze tijd.

In ons land kwamen mensen rond de herfstequinox samen om ‘recht’ te spreken, de balans tussen goed en kwaad op maken, meestal onder de grootste lindeboom in het dorp. Het Herfstding, zo heette dit gerechtsgebruik. De Aartsengel Michael’s naamdag valt op 29 september en wordt ook gekoppeld aan het herfstfeest. In Duitsland veranderde het herfstfeest in Michaelstag nadat het Christendom de macht greep. Michael werd gezien als de aanvoerder van de hemelse heerscharen, de lichtende strijder tegen de Duivel en zijn trawanten. Hij woog de zielen van overledenen en begeleide de rechtvaardigen naar de hemel en de zondaars stortte hij het vagevuur in. Niemand was beter uitgerust om de heidense dodencultus te kerstenen dan Michael. De kerk moedigde de volkse verering van de aartsengel aan en liet kapellen en kerken bouwen op plekken waar eerder Wodan en Holda (Vrouw Holle) vereerd werden.